“வாழ்க்கை இரும்படிக்கும்போது கலை பூப்பறிக்கலாமா?” என்ற தலைப்பில்
இம்மாத விகடன் ஒன்றில் (11.12.13) கண்ட ஒரு செய்தி. கலையை மனிதநேயத்திற்குப் பயன்படுத்தும் விதமாக, நிகழ்காலத்தின் மக்கள் பிரச்சினைகளையும் கலை மூலமாகச் சொல்ல வேண்டும் என்ற நோக்கில் உத்தர்காண்ட் பேரழிவு குறித்து கவிப்பேரரசு வைரமுத்து அவர்கள் பாடல் எழுதி, அதனை ஸ்ரீநிதி கார்த்திக் அவர்கள் பரதநாட்டியமாக அரங்கேற்றவுள்ளார். ’வாழ்க்கை இரும்படித்துக் கொண்டிருக்கும்போது கலை பூப்பறிக்க முடியுமா?’ என்ற கேள்வியோடு தங்கள் படைப்பை அறிமுகப்படுத்தியிருந்தனர்.
இதைப் படித்ததும் என் நினைவுச் சக்கரம் சுழன்று சுமார் 13 ஆண்டுகளுக்கு முன் என்னை இழுத்துச் சென்றது. 2001 ஜனவரி 26 - பூஜ் நகரத்தில் ஏற்பட்ட நில நடுக்கம் பல்லாயிரம் பேரை பலிகொண்டது. நாடெங்கும் மனிதநேய உணர்வோடு பாதிக்கப்பட்ட மக்களுக்கு நேசக்கரம் நீட்டினர். அதன் ஒரு பகுதியாக, காரைக்குடியில் குஜராத் மக்களுக்கு நிதி திரட்டும் நிகழ்ச்சி நடைபெற்றது.
அந்த காலகட்டத்தில் அழகப்பா அரசு கலைக் கல்லூரி கலையரங்கத்தை மொத்தமாகக் குத்தகை எடுத்துக் கொண்டிருந்தது எங்கள் குழு தான். அதெல்லாம் பிறகொரு சூழலில் பதிவேன். இருக்கட்டும். இப்போதைக்கு குஜராத் நிதி திரட்டும் நிகழ்ச்சிக்கு வருகிறேன்.
நிதி திரட்டும் நிகழ்ச்சி காரைக்குடி கம்பன் மணிமண்டபத்தில் நடைபெற்றது. அப்போது முனைவர் சரளா அவர்களின் முதன்மை மாணவிகளில் ஒருவராக இருந்த என் அருமைத் தோழி வீர.தேவியின் நிகழ்ச்சியும் இருந்தது. அதை வழமையான ஒன்றாகச் செய்யாமல் பின்னணியில் இசை ஒலிக்கவிட்டு (உபயம்: ஏ.ஆர்.ரகுமான், இசைஞானி இளையராஜா), நான் எழுதிய வரிகளை நானே இசைக்கேற்ப வாசிக்க, மேடையில் வீர.தேவியின் பரத நாட்டியம். அரங்கம் அள்ளிய கைதட்டல், உள்ளூர் தொலைக்காட்சியின் நேரலை, பாராட்டு என நிறைவாக அமைந்தது. எங்கள் கல்லூரியின் பங்களிப்பாக நாங்கள் செய்தது அது. அந்த வரிகளை கிழிந்து போகும் நிலையிலிருக்கும் காகிதத்திலிருந்து பதிவுக்காக இங்கே இடுகிறேன்.
சரித்திர இடம்பெற்ற
கூர்ச்சர பூமி...
தனக்கு
நேரப்போகும்
கோரத்தை அறியாமல்
இயல்பாக
இயங்கிக் கொண்டிருந்த நிலை...
பத்து விநாடி பயங்கரம்..
பதறினர்... சிதறினர்...
பயந்து ஓடப் பார்த்தவர்களை
பாய்ந்து அமுக்கின
பக்கத்துக் கட்டிடங்கள்!
இயற்கை ஆடிய
ஆட்டத்தில்
இடிந்து விழுந்தது பூமி!
தன்னுடைய பிள்ளைகளை
தாயே விழுங்கிக் கொண்ட
கொடூரம் நிகழ்ந்திருக்கிறது
குஜராத்தில்.
பூக்கம்பம்
காற்றிலாடிய பூமியில்
காற்றிலாடிய பூமியில்
பூகம்பம் சற்று நேரம்
விளையாடிப் பார்த்தது.
கட்டிய வீடுகளே
கல்லறைகளாய்
மாறிப் போயிருக்கின்றன.
சத்தம் எழுப்பக் கூட
வழியின்றி
செத்துக் கொண்டிருந்த மக்கள்!
கட்டிய வீடு காணாமல் போனதால்
சித்தம் கலங்கிய தாத்தா!
பத்து விநாடியில்
பரதேசிகளாகிப் போன
பணக்காரர்கள்!
பால் குடித்த குழந்தை ஒன்று
செத்துவிட்ட தாயின்
இரத்தம் குடித்த
கொடுமை!
குழந்தை
தாய்ப்பால் குடிப்பது வழமை.
செத்துவிட்ட தாயின்
இரத்தம் குடித்ததே...
எத்தனைக் கொடுமை!
அழுத கண் போல
இருந்த குஜராத்..
இப்போது
ஏந்தும் கை போல்
காத்திருக்கிறது.*
சண்டையிட்டுக் கொண்டிருந்த
பாகிஸ்தானும்
சமாதானப் பறவை
உதவி விமான வடிவில்
பறக்கவிட்டிருக்கிறது.
தேவைப்பட்ட
இந்து உடல்களுக்கு
ரத்தம் வழங்க
இஸ்லாமிய
உடல் சித்தமாய் காத்திருந்தது.
மன்னிக்கவும்...
அது
மனித இரத்தமாகத் தான்
போய்ச் சேர்ந்துள்ளது.
பூகம்பத்தில் இறந்தது
மனிதர்கள் மட்டும் அல்ல...
மதமும் கூட.
மாண்டவர்களுக்கு ஒரு துளி
மீண்டவர்களுக்குப் புது வழி! இது
உலகோர் எழுப்பிய ஒலி
வெல்லும் மனிதநேயம்
இன்றும்...
நாளையும்...
என்றும்...
* அப்போது ஆனந்த விகடனில் வெளிவந்த இரண்டு கார்ட்டூன்களை அடிப்படையாகக் கொண்டது.
இதே போல் 2004 சுனாமியை ஒட்டிய நிகழ்ச்சியிலும் தேவியின் முயற்சியில் இன்னொரு நாட்டியமும் நடந்தது. அதன் வரிகள் இங்கே!
கருத்துகள்